سایه‌ی جنگ رفت، سایه‌ی حجاب برگشت

وقتی سایه‌ی جنگ کنار رفت، حجاب دوباره به صدر سیاست‌های حکومتی بازگشت. هر زمان که فضای جامعه کمی آزاد می‌شود، مسئولان برای جبران، کنترل زنان را شدت می‌بخشند و مشکلات واقعی مردم نادیده گرفته می‌شود.

از بحران خارجی تا بحران داخلی

در روزهایی که مردم ایران از فشار اقتصادی، تحریم‌ها و سایه‌ی واقعی جنگ جان به لب رسیده بودند، حاکمان تنها یک دغدغه داشتند: موهای زنان. وقتی بحران خارجی همه چیز را تحت تأثیر قرار داده بود، حجاب بهانه‌ای برای تمرکز بر سرزنش و محدود کردن مردم نبود. اما همین که کمی از سایه‌ی جنگ فاصله گرفتیم، حجاب دوباره به صدر اخبار و سیاست‌های حکومتی بازگشت.

زن، نماد آزادی و تهدید قدرت

این نشان‌دهنده‌ی یک الگوی تکراری است: وقتی تهدید بیرونی وجود دارد، حکومت نمی‌تواند به مشکلات داخلی بپردازد و وقتی تهدید کاهش می‌یابد، دشمن داخلی ساخته می‌شود. و چه دشمنی بهتر از زن آزاد؟ زن نماد انتخاب، آزادی و زندگی مستقل است و حکومتی که از آزادی می‌ترسد، همیشه او را هدف قرار می‌دهد.

سرکوب به جای پاسخ به مشکلات واقعی

هر بار اعتراضات یا مشکلات اقتصادی فروکش می‌کند، نیروهای امنیتی و گشت‌های ارشاد دوباره فعال می‌شوند. هنگامی که مردم نفس می‌کشند و امید به تغییر دارند، قوانین محدودکننده و تهدیدهای مداوم برای زنان افزایش می‌یابد. این سیاست تکراری نشان می‌دهد که مشکل این نظام با مو نیست؛ مشکل با آزادی، فکر مستقل و خواست مردم است.

زن بهانه است، ترس از انتخاب واقعیست

زن، همیشه بهانه است، اما پشت آن ترس از آگاهی و قدرت انتخاب مردم نهفته است. وقتی جوانان بیکار در صف کار ایستاده‌اند و سفره‌ی مردم کوچک‌تر شده است، حاکمان با شدت بخشیدن به قوانین پوشش، توجه‌ها را از مشکلات واقعی به مسئله‌ای سطحی و نمادین منحرف می‌کنند.

بحران فرهنگی و سیاسی ناشی از سرکوب

این نوع برخورد با زنان، نشانگر یک بحران عمیق فرهنگی و سیاسی است. حکومتی که نمی‌تواند عدالت و حقوق انسانی را تضمین کند، برای بقای خود به سرکوب زنان پناه می‌برد. سرکوب زن، سرکوب جامعه است؛ وقتی زن نمی‌تواند آزاد باشد، هیچ مرد و هیچ خانواده‌ای هم آزاد نیست.

آزادی، کلید آینده ایران

تا زمانی که زنان ایرانی بتوانند بدون تهدید و محدودیت انتخاب کنند، ایران نخواهد توانست طعم واقعی آزادی و عدالت را تجربه کند. حجاب اجباری فقط یک نشانه از ناکامی حکومت در مدیریت واقعی جامعه است و همزمان یادآور این حقیقت تلخ است که آزادی در این کشور هنوز در گرو ترس و کنترل باقی مانده است.

نویسنده: حمید