قتلهای ناموسی در ایران، جنایتی شوم و تکراری است که سایهاش بر سر زنان و دختران این کشور سنگینی میکند. این قتلها تنها نتیجه خشونت فردی نیست؛ بلکه محصول یک ساختار اجتماعی و حکومتی است که زنان را شهروندان درجه دوم میداند و آزادی، امنیت و حق انتخاب آنها را پایمال میکند. جمهوری اسلامی با قوانین تبعیضآمیز، فرهنگ سرکوبگرانه و توجیه مذهبی خشونت علیه زنان، بستری فراهم کرده که این جنایات نه تنها ادامه پیدا کنند، بلکه گاهی با حمایت ضمنی نظام مواجه شوند.
در ایران، قتل ناموسی به عنوان «پاکسازی آبرو» توجیه میشود، اما این تنها یک بهانه است. واقعیت این است که جامعهای که زنان را موجوداتی ناقص و تحت کنترل مردان میداند، به طور سیستماتیک زمینه را برای خشونت فراهم میکند. قوانین تبعیضآمیز در زمینه ارث، شهادت، طلاق و مجازاتهای جنایی، عملاً زنان را از دسترسی به عدالت محروم کرده و قاتلان را تشویق به ادامه رفتارهای خشونتآمیز میکند. وقتی سیستم قضایی، قاتل را به جرم «ناموس» سبکتر مجازات میکند، پیام روشن است: جان زنان ارزش کمتری دارد و مردان میتوانند قدرت و خشونت خود را بیمجازات اعمال کنند.
فراتر از قانون، فرهنگ و تربیت اجتماعی هم نقش دارد. رسانهها، برخی نهادهای رسمی و حتی بخشی از جامعه با سکوت و توجیه قتلهای ناموسی، زنان را قربانی میکنند. این سکوت، قاتل را قدرتمند و قربانی را بیپناه میکند. هر قتل ناموسی، بازتاب مستقیم حکومتی است که آزادی و حقوق زنان را زیر پا گذاشته و خشونت مردسالارانه را مشروع جلوه میدهد.
تا وقتی که جمهوری اسلامی ایران ساختارهای تبعیضآمیز و قوانین سرکوبگرانه خود را حفظ کند، زنان همچنان قربانی خشونت و نابرابری خواهند بود. سکوت حکومت و جامعه در برابر قتلهای ناموسی، نه تنها جنایت را مشروع میکند، بلکه مسیر تداوم آن را هموار میسازد. خواسته زنان و مدافعان حقوق بشر روشن است: عدالت واقعی، آزادی و امنیت برای همه، بدون تبعیض جنسیتی و بدون توجیههای مذهبی یا فرهنگی.
قتلهای ناموسی، نه یک حادثه ساده، بلکه نماد یک سیستم سرکوبگر و تبعیضآمیز است؛ سیستمی که جمهوری اسلامی ایران مسئول مستقیم آن است. هر روز سکوت در برابر این جنایات، مهر تاییدی است بر خشونت و نابرابری ساختاری که زندگی زنان را تهدید میکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ میتوانند نظر خود را ارسال کنند.