پالرمو؛ ده سال گروگانگیری اقتصادی!
از «توطئه غرب» تا «ضرورت ملی»
ده سال پیش، وقتی بحث پیوستن ایران به کنوانسیون پالرمو مطرح شد، فریادها بلند بود:
«نفوذ دشمن!»
«خطر لو رفتن اطلاعات!»
«باج دادن به غرب!»
نتیجه؟ ایران به بهانه امنیت، خودش را به انزوای مالی و بانکی کشاند.
مردم هزینه دادند، مافیاها چاقتر شدند، قاچاقچیها راحتتر نفس کشیدند.
---
یک دهه، میلیاردها دلار ضرر
در این ده سال:
بانکهای خارجی با ایران کار نکردند.
سرمایهگذاران فرار کردند.
قاچاق سازمانیافته بیهزینهتر شد.
کشور در لیست سیاه مالی ماند.
هر بار که فشار خارجی بالا رفت، حاکمیت دست به دامن «مقاومت» شد… تا امروز.
---
امضایی که همه حرفها را بلعید
تیر ۱۴۰۴، ایران رسماً عضو پالرمو شد.
نه دشمنی نابود شد، نه امنیت از بین رفت.
فقط یک دهه زمان و سرمایه این ملت سوخت.
و حالا همانهایی که میگفتند «پالرمو خطرناک است» در سکوت، امضا زدند.
---
سؤال ملت
اگر بد بود، چرا امضا کردید؟
اگر خوب بود، چرا ده سال کشور را معطل کردید؟
پاسخ ساده است: در این ساختار، تصمیمات بزرگ نه بر اساس عقل و منافع مردم، بلکه بر اساس زمانبندی بقا و معامله پشت پرده گرفته میشود.
---
حقیقت تلخ
پالرمو امروز فقط یک سند بینالمللی نیست؛
یادآوری است که چطور یک دهه از عمر ایران، قربانی بازی قدرت شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ میتوانند نظر خود را ارسال کنند.