 |
| عکسی تلخ از شرایط تهران |
قطعی آب در ایران، بهویژه اگر گسترده، طولانیمدت و مکرر باشد،میتواند از منظر حقوق بشر نگرانکننده باشد. مطابق با اسناد بینالمللی حقوق بشر، دسترسی به آب سالم و کافی یکی از حقوق اساسی هر انسان است
از منظر حقوق بشر
بر اساس قطعنامه سازمان ملل متحد (2010)
> دسترسی به آب آشامیدنی سالم و بهداشتی یک حق بشری است که برای بهرهمندی کامل از زندگی و همه حقوق بشر ضروری است.
وضعیت در ایران
در سالهای اخیر، برخی مناطق ایران (بهویژه مناطق خشک یا کمبرخوردار مانند سیستان و بلوچستان، خوزستان، کرمان، و برخی حاشیهنشینهای کلانشهرها) با بحران کمآبی و قطعیهای مکرر مواجه بودهاند. این موضوع میتواند از چند زاویه در تعارض با حقوق بشر قرار گیرد:
حق بر حیات و سلامت
نبود آب سالم منجر به شیوع بیماری، بویژه در مناطق محروم، میشود.
کمبود آب بر امنیت غذایی نیز تأثیر میگذارد (کشاورزی، دامداری).
تبعیض و نابرابری
در برخی مناطق شهری دسترسی به آب مناسبتر از مناطق روستایی یا محروم است.
ممکن است اقلیتهای قومی یا مذهبی در مناطقی زندگی کنند که بیشتر دچار بیعدالتی در توزیع آب هستند (مثلاً عربهای خوزستان یا بلوچها در جنوب شرق)
حق مشارکت و شفافیت
مردم اغلب در تصمیمگیریها درباره منابع آب نقشی ندارند
اطلاعات دقیق درباره برنامههای مدیریت آب، سدسازی، انتقال آب بینحوضهای یا پروژههای خصوصیسازی شفاف نیست
---
نتیجهگیری
اگر قطعی آب نتیجهی سوءمدیریت، فساد، تبعیض یا نادیدهگرفتن نیازهای اولیه انسانها باشد، از منظر حقوق بشر یک نقض جدی محسوب میشود. دولتها طبق تعهدات بینالمللی موظفاند دسترسی مردم به آب کافی، سالم و قابل پرداخت را تضمین کنند — بدون تبعیض
ایا میتوان از منظر حقوق بشر پیگیری کرد؟؟؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ میتوانند نظر خود را ارسال کنند.