سرکوب شدید توسط حکومت
جمهوری اسلامی از دستگاههای امنیتی قدرتمند (مانند سپاه پاسداران، وزارت اطلاعات، بسیج و...) برای سرکوب هرگونه مخالفت استفاده میکند. فعالان سیاسی، روزنامهنگاران، معترضان خیابانی و حتی مخالفان در خارج از کشور با تهدید، زندان، شکنجه یا حتی ترور روبهرو شدهاند.
نبود انسجام و اتحاد در میان اپوزیسیون
اپوزیسیون ایران شامل گروههای بسیار متنوعی است: سلطنتطلبان، جمهوریخواهان، چپگرایان، ملیگرایان، اصلاحطلبان سابق، گروههای قومی و... که اغلب نتوانستهاند بر سر یک رهبر، استراتژی یا هدف مشترک به توافق برسند. این تفرقه باعث کاهش اعتماد عمومی به آنها شده است.
پشتیبانی ساختار قدرت از درون و بیرون
جمهوری اسلامی هنوز از بخشی از بدنه اجتماعی (به دلایل مذهبی، اقتصادی یا وابستگیهای سازمانی) حمایت میگیرد. همچنین برخی کشورها به دلایل ژئوپلیتیکی همچنان با حکومت ایران تعامل دارند یا تغییر آن را بهصرفه نمیدانند.
ضعف ساختار سازمانی اپوزیسیون
بسیاری از گروههای اپوزیسیون به دلیل سالها تبعید یا فعالیت در فضای مجازی، فاقد تشکیلات منسجم، برنامه اجرایی عملی و توان سازماندهی تودههای مردم در داخل کشور هستند.
ترس و ناامیدی در داخل کشور
بسیاری از مردم بهخصوص بعد از تجربههای سرکوب خونین اعتراضات (مانند ۱۳۸۸، ۱۳۹۶، ۱۳۹۸ و ۱۴۰۱) از حضور دوباره در خیابانها واهمه دارند. همچنین بیاعتمادی به اپوزیسیون و نبود چشمانداز روشن برای آینده، به نوعی ناامیدی عمومی دامن زده است.
نبود حمایت جدی بینالمللی برای تغییر رژیم
اگرچه کشورهای غربی از حقوق بشر و اعتراضات در ایران حمایت لفظی میکنند، اما سیاست رسمی آنها عمدتاً بر "مهار" جمهوری اسلامی و نه "تغییر رژیم" است. تغییرات بنیادین بدون پشتیبانی بینالمللی مؤثر بسیار دشوار است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ میتوانند نظر خود را ارسال کنند.